Give me the freaking Moonstone

The Moonstone, een verloren steen die er altijd voor zorgt om in nabije buurt van weerwolven te zijn. Vandaar dat het moeilijk is voor de gene met een gift om hem te vinden. Deze steen is verwerkt in een ketting, een erfstuk van de familie. Meestal gedragen door vrouwen, een huwlijks cado, een erfstuk.



Scarlett Classic. 18 jaar, gebeten in het jaar 1734 en dus geboren in het jaar 1716. Wat haar nu 277 jaar een vampier maakt en 295 jaar ''levend'' maakt. Drinkt normaal gesproken mensen bloed maar is op dieët voor haar opdracht. Ze is een vlot meisje, weet haar schoonheid en is niet bang daar misbruik van te maken. Ze speelt graag spelletjes en neemt alles niet zo serieus. Ze draagd graag spijkerbroeken en hakken. Om haar nek draagt ze altijd een ketteing die ze van de vampier heeft gekregen die haar veranderd heeft. Deze ketting staat voor haar trouw zijn aan de orginele vampiers, de weerwolven en vampieren kennen dit teken dan ook en weten wat het betekend.

Danzel Quint, 20 jaar. Zijn hele leven staat al in het teken van The Moonstone. Het is zijn taak om hem te beschermen, met zijn hart en ziel. Hij behoort tot de roedel, maar helaas is hij zelf geen weerwolf. Hij heeft er de genen niet voor. Danzel is een jongen vol pit. Het woord sorry kent hij niet. Hij kent meer dan vijf soorten vechtsporten en weet dan ook wel hoe zichzelf te verdedigen. Contact met vrouwen is helaas voor Danzel verboden. Één foute zet kan hem The Moonstone kosten. Naast sporten is hij dol op motor rijden en natuurlijk muziek. Danzel is het meest van zijn tijd bij de roedel te vinden. Ook al is hij geen wolf, ze blijven zijn bloedverwanten.

Grijnzend drukte ik vollop het gaspendaal in. Mijn mooie nieuwe rode ferrarrie schoot over het wegdek, niet dat ik ooit zou verongelukken of een boete zou krijgen. Eenmaal op mijn nieuwe school parkeerde ik de auto netjes en stapte ik uit. Mijn lange blonde lokken gooide ik over mijn schouder terwijl ik mijn tas pakte. Iedereen staarde me aan, wat ik ze natuurlijk niet kon kwalijk nemen. Je had mooie mensen, die waren minder mooi dan lelijke vampieren. Dan had je normale vampieren die voor normale mensen super mooi waren. En dan had je mooie vampieren die voor vampieren, weerwolven én mensen prachtig waren. Ik hoorde bij de laatste catagorië. Daarom was ik zo nuttig voor de orginele vampieren, ik had een kracht en was prachtig. Ik sabelde op een lolly terwijl ik het schoolplein opliep. Mijn auto sloot ik met zo een afstand bediening. Ik droeg mijn lievelings jeans met een paar mooie zwarte high heels. Daar boven droeg ik een simpel licht bruin shirt met lange mouwen, in de mooie v-hals van dit shirt hing mijn ketting.

Weer zo sobere dag, het maakte me boos dat het altijd maar grijs was. Samen met Rolf en Zaki, liep ik richting het klaslokaal. Het was voor het eerst dat ik weer op school was. Vier weken lang was ik ziek geweest, dood ziek. Het had er op geleken dat ik het niet haalde maar op een één of andere manier kwam het goed. Natuurlijk was ik er blij mee, ik had namelijk nog zo veel voor me. Ik nam plaats aan de tafel helemaal achterin, alleen. Mijn outfit bestond uit een zwart shirt, met daarover een grijze,wolle vest, een broek en mijn allstars. Natuurlijk had ik ook mijn ketting om, maar dat was standaard en die zag je niet.

De geur van wolven was samengemend met die van mensen. Ik bleef staan en keek zoekend rond tot het moment dat de bel ging. De geur van de weerwolven en de geur van The Moonstone trokken me naar een lokaal toe. Ik kwam het lokaal binnen en lachte onschuldig. Met mijn neus zocht ik onopvallend een goed plekje. Een paar rijen voor de vampieren en naast een lekker ruikend mens. 'Ik ben Scarlett' zei ik tegen de jongen terwijl ik mijn boeken pakte. 'Micheal' hij lachte naar me, beetje overdonderd volgensmij dat ik naast hem ging zitten. 'De perfecte naam, Micheal van Micheal Jacksen?' ik hield mijn hoofd even schuin en keek vervolgens rond. Vele ogen waren op ons gericht, ik glimlachte slechts vriendelijk.

Rolf kwam eigenlijk wel meteen naast me te zitten. "We hebben een nieuwe klasgenoot, vampier." Mijn ogen gleden over de mensen in de klas en bleven bij een onbekend meisje hangen. Ja, ze leek duidelijk op een vampier. Een vampier met aantrekkelijke kanten. Had ik je ooit verteld dat er ook lelijke vampieren waren? Die bloed aan hun keel hadden en vreselijk stonken? Nou, die wou je niet zien. Gniffelend keek ik van het meisje weg en richtte me weer op Rolf. Hij was kleiner dan mij, maar niet lelijk. Ik kende hem al sinds ik like zes was. De leraar kwam binnenlopen en dat betekende opletten geblazen. Mijn ogen gingen nog één keer naar de vampier. Ze had iets in die blik, iets oplettends.. Ik verbeelde het me vast.

'Neuh gewoon Micheal' sprak hij lichtjes uit het veld geslagen. 'Dan aangenaamd Micheal' ik knipoogde en sloeg mijn boeken open toen de leraar begon. Ik hoorde de woorden van de weerwolf en ademde even diep in. Hij droeg de steen niet, dus dat was een meevaller. Ik knipperde wat met mijn ogen, bewoog mijn benen en ging met mijn hand door mijn haar. Het bewegen als een mens was iritant, noodzakelijk maar iritant. Op het moment dat de bel ging en de les eindigde pakte ik mijn spullen en stond ik op, als eerste natuurlijk. Alsof elke seconden eeuwen duurde.

Na een verhaal waardoor ik bijna in slaap viel, ging de bel. Ik had honger, dus het sprak voor zich dat ik ging haasten. Half rennend, half lopend verliet ik het lokaal. In mijn haast botste ik tegen het nieuwe meisje op. Mijn tas viel op de grond, maar ik bleef gelukkig omhoog staan. "Sorry." Mompelde ik half binnenmonds, vlug pakte ik mijn tas op en sloeg deze over me schouder heen. Zonder nog op of om te kijken, liep ik veder. In aanraking komen met een vampier was verboden, ookal was ik geen wolf.

De geur van de steen was zo sterk toen de jongen tegen me opbotste, dat ik even afgeleid was. 'Maakt niks uit' ik glimlachte perfect maar op het moment dat ik naar hem opkeek was hij al doorgelopen. 'Ik bijt niet' mompelde ik droogjes op terwijl ik hem na staarde. Natuurlijk niet nu, niet letterlijk. Ik wierp mijn tas over mijn schouder en volgde de geur van de steen/jongen naar de aula. Waar ging ik zitten?

Ik bijt niet, ha laat me niet lachen. In plaats van nog iets te zeggen, liep ik naar buiten toe. Een bankje, net buiten school, was perfect om even op te chillen. Ik plofte erop neer en nam hongerig een hap van mij boterham. Nog even nam ik het beeld van de net goed in me op. Het meisje had best verwarrend gekeken toen ik tegen haar opbotste, maar goed begrijpelijk niet elke dag botste er een leuke jongen tegen je op, grapje.

Zijn geur ging niet naar de aula zoals ik verwacht had. Ik ging even half buiten staan en keek rond. Vervolgens pakte ik een doos met koekjes uit mijn tas en begon ik die op te weten. Wie zei dat vampieren altijd bloed dronken? Ik grinnikte en keek naar een van de vampieren die verderop zaten. Je zag aan elke beweging, ademhaling, oogwenk dat ze zich niet confortabel voelde. Dat ze op springen stonden, alsof ze me elk moment konden vermoorden. Beter gezegt, alsof ik elk moment iemand ging vermoorden en zij het wouden voorkomen.

Na mijn boterham op gegeten te hebben, stond ik op. Tijd voor meer eten. Mijn eetlust was helaas wel net zoals die van de weerwolven, ik hield van veel eten. Ik gooide mijn tas weer over mijn schouder en begon richting de deur te lopen. Het voelde altijd zo raar dat de vampieren me aanstaarde, maar hiervoor was ik gewaarschuwd. De vampieren waren namelijk maar op één doel uit en dat was The Moonstone. Maar die kregen ze niet, zelfs al zouden ze me doden ik hield hem vast alsof het me kind was.

'Dus jij bent geen weerwolf?' verwonderd hield ik mijn hoofd schuin. Hij ging wél met de weerwolven om maar hij was er geen. Ook rook hij er een beetje naar, een beetje veel, alsof hij dagelijks met ze om ging. Ik pakte een nieuw koekje en rekte me uit, alsof ik moe was, alsof ik ooit sliep en weer terug naar bed wou. Ik voelde hoe veel te veel mensen me aanstaarde en vroeg me af waarom, ik deed mijn best om zo menselijk mogelijk te zijn.

Verbaasd keek ik op. Het meisje, ik wist nog steeds haar naam niet, vroeg me of ik geen weerwolf was. "Nee ik ben er geen nee." Zou ze weten dat ik, de drager was van The Moonstone? Vast wel, de meeste vampieren wisten het al van honderd meter afstand. Mijn ogen gingen hongerig naar haar koekjes. Waarom at ze die overheerlijke dingen op als ze niet eens hield van mensen voedsel? Hmm, beter gaf ze mij gewoon die koekjes.

Ik keek hem aan en fronste even. 'Je stinkt wel net als hun' ik stak even mijn neus in de lucht en lachte vervolgens. Ik zag zijn ogen even op mijn koekjes en bood hem de doos aan. 'Eigenlijk zijn ze voor mij aardig smaakloos, al vind ik koekjes beter smaken dan aardappels' ik grijnsde even en vloog met mijn ogen over mijn omgeving. Ik kruisde mijn benen en knipperde met mijn ogen. Vermoeiend was dit menselijk zijn, slechts om een reden deed ik dit.

"Afstammeling, ik heb de genen, maar kan er geen worden." Meerdere keren had ik dit verteld, meerdere keren vroegen mensen zich het af. Ooit hé, had ik een leuk meisje ontmoet, weerwolf, wou ze niet met me omdat ik volgens haar een nepperd was. Puh. Ik nam de koekjes aan en glimlachte. "Aardappels zijn vies, geef mij maar speklappen." Favoriete vlees, ik kon er duizenden van op. Mijn ogen gleden roekeloos over de mensen massa. Rolf en de rest keek me aan alsof ik gestoord was. Ben ik ook, heel stiekem.

Ik keek hem aan en lachte even om mijn eigen gedachte. Vervolgens werd ik even serieus. 'Dat betekend dus dat jij wél oud word?' ik fronste en hield mijn hoofd opnieuw schuin. Ik probeerde hem als vampier voor te stellen. Wit maar toch getint. Dat was misschien wel de definitie van perfect zijn. De weerwolven families waren alles behalve vampier achtig, mooi op hun eigen manier. Als een van hun dan wel vampier zou worden, ja dat zou uitzonderlijk zijn.

"Ja?" Aandachtig kauwde ik op mijn koekje. Ik vroeg me af waar ze aan dacht. Mijn gedachten dachten op dit moment alleen aan... eten. Oké, dat sloeg weer helemaal nergens op. Mijn ogen gleden nogmaals over haar gezicht. Ze was een mooie vampier. Jammer dat ze er een was, dat wel. Gniffelend om mijn eigen gedachten gooide ik het pak met koekjes, dat overigs opwas, weg. Mijn armen sloeg ik over elkaar terwijl ik naar mijn voeten keek. Raar dit.

'Je zou een mooie vampier zijn' ik glimlachte en liep vervolgens hem voorbij. Micheal, de jongen waar ik eerder naast had gezeten wenkte naar mij. Ik ging naast hem en zijn vrienden zitten en pakte een appel uit mijn tas. Mijn ogen gleden even terug naar hem, hij was leuk. Ik gniffelde bij dat idee en wende mijn aandacht weer naar Micheal en friends.

Vampier, was ze gek geworden ofzo?! Verbaasd keek ik haar na. Hallo, alsof ik, OOIT een vampier zou worden. Half grommend liep ik terug naar Rolf. Hoe kwam ze ooit op het idee dat een halve weerwolf een vampier werd, gestoord wijf. Rolf begon hard te lachen, natuurlijk. Waarom had hij zulke goede oren en ik niet, dan kon ik hem ook eens uitlachen als hij een raar gesprek had. Ik liet me op een bankje vallen en keek voor even in de richting van dat meisje. Hoe heette ze eigenlijk?

Ik lachte om de woordwisseling die ik van hun 2 hoorde. Steven, een vriend van Micheal gaapte me vaagjes aan. Ik lachte charmant, hij knipperde met zijn ogen, traag opende hij zijn mond. Ik stond op , de bel ging precies over 53 seconden. Met een grijns liep ik langs de weerwolven af, ik wiebelde uitdagend mijn mijn wenkbrauwen en liep vervolgens lachend verder.

Nadat het meisje langs liep, begon Rolf als een idioot te lachen. Boos gaf ik hem een duw. "Gedraag je is dude, ze is gewoon een uitdagende vampier." Nu begon Werner, een goeie vriend van Rolf die ik absoluut niet mocht, ook nog eens te lachen. "HOU EENS OP JEZUS, STELLETJE STINKENDE HONDEN." Ik stond op en gooide mijn rugzak over me schouder. Waarom moesten ze altijd mij hebben, omdat ik niet de wolf was zeker.

Benieuwd draaide ik me om, waarom was hij nu precies weggelopen? Ik besloot verder naar binnen te lopen en hem met een omweg achterna te gaan. Ook vampieren waren benieuwt ja. Toen ik eenmaal in het bos was, was het niet moeilijk om hem te vinden. Ik liep verder en kwam uit op een meer, nu pas realiseerde ik me hoe groot dit bos was. Zonder eigenlijk nog op hem te letten begon ik me van mijn kleding te ontdoen tot ik in mijn onderbroek en bh stond. Natuurlijk waren die zwart met kant. Vampieren konden moeilijk wit dragen, dat was te heilig. Met een aanloop dook ik het water in. Zwemmen was leuk als vampier.

Uiteindelijk was ik het bos in gelopen, puur uit kwaadheid. Ik snapte gewoon niet waarom ze het grappig vonden dat die vampieren meid.. Ach, je weet wel. Bij het meer waar ik wel vaker te vinden was, nam ik plaats. Het had een prachtige omgeving, met vele bomen met kleurrijke bladeren. Een fantasie plek, zo noemde ik het altijd. Net toen ik mijn ogen sloot, werd ik wakker geschud door een plons. Mijn ogen zochten het meer af en vonden die vampieren meid in het water. "Wat doe je hier." vroeg ik op een beetje schutige manier. Het leek wel alsof ze me achtervolgde, mm. Mijn ogen probeerde ik niet op haar lichaam te richten, ik mocht niet worden af geleid.

Bij de pier, de plek waar ik het water in was gedoken, was het diep. Aan de kant waar hij zat liep het op, een soort strand achtig. Terwijl ik steeds verder het water uitliep keek ik hem aan. 'Eerst ging ik je volgen omdat ik me afvroeg wat jou precies boos maaktte, vervolgens zag ik het water en ik zwem graag' ik lachte en plofte half in het water en half op het droge neer. Het zand bleef door het water aan mijn huid plakken. Grijnzend tekende ik het teken van mijn ketting op mijn been. Zelfs als ik zwom droeg ik mijn ketting.