Give me the freaking Moonstone

Van zelf sprekend nam ik een klein beetje afstand, uit voorzorg. "Wat kan jou dat wat schelen." Mijn ogen dwaalde steeds af naar haar lichaam. Waarom waren vampieren zo vreselijk mooi, jemig. Mijn sjaal gooide ik op de grond, gewoon uit warmte. Zwemmen deed ik niet aan, dan was mijn ketting open en bloot en dat mocht niet gebeuren, nee bij niemand niet.

'Eigenlijk kan het me niet zo heel veel schelen' zei ik eerlijk terwijl ik met nog meer modder aan het spelen was. De modder was warm, nee beter gezegt het water was warm. Warm voor mijn doen. 'Als vampier heb je de tijd, veel te veel tijd. Dingen die maar een kleine nieuwschierigheid opwekken ga je achtervolgen. ' ik keek op naar hem en glimlachte. 'Modder is een goed masker' zei ik meer tegen mijzelf dan tegen hem. 'Jammer dat ik er niks aan heb' ik zat echt helemaal onder de modder. Ik stond op en liep verder het water in om weer een beetje schoon te worden. 'Ik bijt niet, tenminste niet jou' even ging ik kopje onder.

"Je achtervolgt een half weerwolf, ooit bij na gedacht? Die hoor je niet te mogen." Met een beetje, doordringbare blik stond ik op. Mijn schoenen trapte ik uit, simpelweg zodat ik met mijn voeten het water in kon. Zwemmen ging ik niet, nooit niet. Zelfs al dwong ze me, ik ging het water niet in. The moonstone moest ik beveiligen én om eerlijk te zijn kon ik niet zwemmen. Ik vond haar opmerking vrijwel raar, over dat bijten. Maar goed, vampieren waren vreemd.

'Sjezus christus. Weerwolven bestaan alleen maar om er voor te zorgen dat Vampieren zich gedragen. Zo bestaat de regering er om er voor te zorgen dat er geen moorden gepleegd worden. Dat betekend toch niet meteen dat het volk de regering haat?' Ik balde mijn beide handen tot vuisten. 'So jij bent geboren bij weerwolven? So ik ben gebeten door een vampier. We zijn beide mensen, we hebben beide gevoelens, we kunnen beide denken. ' Ik liep hem voorbij, pissig en geen zin om mijn kleding te gaan halen.

"Oh, zit jij zo in elkaar? Als ik je je zin niet geef, word je boos. Als ik even tegen je wil in ga, word je boos. Nou je gaat maar weg hoor, het doet me niks. Want ik weet niet eens je naam." Ik stond op, met een boos gevoel. Jezus, als ik niet eens me mening kon tonen dan kon ze lekker in de weerwolven stront zakken. "Nou doei hé, vampier." Het laatste woord zei ik bijna spugend, alsof ik het goor vond om uit te spreken. Ik kon er niet tegen als mensen boos werden. Ik pakte mijn schoenen en sjaal en liep langs haar heen. Hmpf.

'Mijn zin niet krijg?' ik draaide me om naar hem. 'Is het raar dat ik boos word als ik niet normaal behandeld word? Want hoe jullie vampieren behandelen is alles behalve normaal. En ga nu niet het excuus gebruiken dat ik jullie slecht behandeld heb want dat is niet zo. Ik behandel mensen altijd goed, ik eet ze ook niet. In tegenstelling tot jullie, want jullie eten wel vlees van dieren. En aangezien jullie zelf weerwolven zijn is dat net zo erg.' Ik gaf hem mijn naam niet, die had hij niet nodig. Ik besloot toch naar mijn kleding te gaan aan de andere kant van het meer. Eenmaal daar begon ik me aan te kleden, de rest van de dag spijbelen zou prima zijn.

"Jullie zijn ook beesten én je eet nu ook vlees. Dus wat zit je nou in GODSNAAM te lullen?" Kwaad gooide ik mijn sjaal en schoenen weer op de grond. "Je bent zelf één van de gevaarlijkste beesten die er bestaan, dus lul nou niet dat je geen beest bent, want dat ben je wel. Je hebt misschien het uiterlijk van een mens, maar toch ben je een beest." Ze beschuldigde ons gewoon vals. We konden moeilijk van plantjes leven. Mijn ogen bleven strak gericht op haar gezicht. Waarom lieten die kut vampiers hun gevoelens niet zien via hun gezicht.

Terwijl ik me aankleede keek ik naar hem. 'Ik drink bloed omdat ik niet anders kan, jullie kunnen anders. Ik ontken niet dat ik geen beest ben, want vampieren zijn dat wel degelijk. Het verschil is dat wij er niks aan kunnen doen, jullie hebben een keuze' ik trok mijn shirt aan en ging even met mijn hand door mijn haren. 'En ik probeer je daarop niet te beoordelen of te behandelen, dus behandel mij dan ook gewoon normaal' ik trok vragend een wenkbrauw op, nu volkomen kalm.

"Wij hebben geen keus. We worden een weerwolf omdat het moet, omdat het in onze genen zit. We kunnen moeilijk het weerwolf in ons achter laten, een mens blijven voor altijd. Want wij hebben verlangens van een beest, of ben je dat soms vergeten?" Waarom bleef dat wijf zo verdomd kalm, het maakte lichtelijk nerveus. Mijn hart klopte aardig hard van woede. Mijn ogen bleven expres gericht op mijn voeten, ik wou haar hoofd niet zien. Het was zo raar dat ik een discussie voerde met een vampier. "En trouwens, jij kan je nooit voelen zoals ons, dus denk niet dat je ons kent."

Ik lachte om zijn woorden en herhaalde ze, 'alsof ik jullie niet ken?' Ik dacht even terug aan mijn menselijke herinderingen, al waren die niet vaag. 'Mijn ouders overleden toen ik jong was, ik werd hulp bij een rijke dame. Eliana. Toen dr tijd wist ik niet wat ze was, maar ze heeft me opgevoed alsof ik haar eigen dochter was, haar eigen dochter i.p.v de arme bediende. Ze was een vampier, een vampier de voor me zorgde, een vampier die er voor zorgde dat ik niet vermoord werd door de weerwolven die bij ons in de buurt woonde. Ja, de weerwolven probeerde mij te vermoorden omdat ik een vampier kende, al wist ik dat zelf niet. Eliana is dood gegaan daardoor. Dus hou tegen mij geen preek dat ik niet weet wat voor beesten jullie zijn. ' ik beet het hem toe. Ik keerde mijn rug naar hem toe en liep het bos verder in.

Ik rende achter haar aan en draaide haar naar me toe. "Maar wie zegt dat onze roedel zo is? Je weet niet hoe wij, hier van binnen zijn." Ik pakte haar hand beet en legde haar op mijn hart. "Je moet niet beoordelen op mensen die je niet echt kent, ookal zijn ze wolven." Dit was eigenlijk het laatste wat ik zei, ik wist überhaupt niet eens waarom ik moeite deed. Ik liet haar hand los en liep vervolgens terug naar het meer.

Ik zei niks, de woorden konden even niet over mijn lippen. Zijn huid voelde zo verdomd warm dat het koud was toen hij me losliet. Ik bleef staan, opnieuw niet in staat om hem achterna te gaan. Ik staarde hem slechts aan, ik was niet vaak uit het veld geslagen. Maar het was hem gelukt, ik kon even niks zeggen of bewegen. Ik wou dat hij terug kwam, me niet nu zo hier verliet. Al klonk dat zo idioot en raar.

Mijn schoenen kwamen weer aan mijn voeten en mijn sjaal weer om mijn nek. De rest van de dag spijbelen kon geen kwijt. Ik liep weer het bos in en zag haar daar nog staan, in de zelfde positie als eerst. "Wat sta je hier nog?" Gniffelend liep ik haar voorbij, richting mijn huis die zich ver in het bos bevond. Nog één keer keek ik achterom naar het meisje waar ik nog steeds niet de naam van wist. Ze was leuk, maar niets voor mij, want ja.. ze was een vampier én meisjes waren verboden.

Tijd ging voorbij. Ik wist zelf niet hoelang maar het voelde even alsof ik niet in mijn lichaam zat. Op een gegeven moment ging ik zitten op de pier, mijn ogen staarde naar het water. Nachten waren voor mij het ergst. Killing. Ik ademde diep in en proefde de geur. Wat had hij gedaan waardoor ik me zo voelde? Pas tegen de ochtend voelde ik me enigstinds mijzelf. Ik ging haar huis toe en douchte.

De nacht was nog nooit zo snel gegaan, zo vast had ik geslapen. Zonder er bij na te denken zocht ik een outfit bij elkaar en stopte mijn ketting eronder. Met een appel in de hand betrad ik het bos pad om naar school te gaan. Het was altijd heerlijk om zo wakker te worden, met de geur van de natuur en de geluiden van de beesten om je heen. Ik liep zo erg in gedachten dat ik niet hoorde hoe Rolf naast me kwam rennen in zijn weerwolven gedaante. Pas toen ik opzei keek, zag ik hem. "Hé rolfie." Ik herkende ze allemaal, stuk voor stuk. Rolf was de kleinste van de roedel maar toch wel de snelste. Gniffelend keek ik de andere kant op toen hij veranderde in zijn mensen gedaante. "Goeie morgen lekker dingetje." Hij kneep in mijn wang waardoor ik in de lach schoot. De soort van discussie van gister tussen hem en mij was ik allang vergeten. Samen liepen we richting school en op het schoolplein voegde we ons toe bij de rest van de roedel. Ookal leek het misschien niet zo, dat meisje van gister zat nog steeds in me hoofd..

Ik zat opnieuw op de pier, ik had slechts thuis gedoucht, gegeten en iets nieuws aangetrokken. Traag stond ik op en liep ik richting school. Ik was een beetje van de rails af, maar dat probeerde ik zo goed mogelijk te verbergen. Ik was goed in toneel spelen, goed in het echte laten verdwijnen. Als ik er niet goed in was, dan was ik ook nooit op deze '''missie'' gestuurd. Eenmaal op school liep ik rechtstreeks naar mijn kluisje.

Quint begon gelijk een verhaal over het feit dat hij vannacht voor het eerst in ze leven een beer had gevangen. Gniffelend legde ik mijn hand op zijn schouder en zei: "Nou Quint, koop een taart en ga het vieren." Hij keek me aan met zo blik van, aha, en sloeg me vervolgens op me schouder. Lacherig nam ik afstand, Quint kenden nou eenmaal ze eigen kracht soms niet. De bel rinkelde en dat betekende dat we ons lokaal moesten opzoeken. Vandaag had ik geen les met één van de jongens uit mijn roedel.

Aan de late kant versnelde ik de school in. Mijn haar zat warrig, niet dat ik daardoor minder mooi was. Ik voelde me ontspannen, op mijn gemak. Toch verpeste de sfeer op school dat. Het was voor vele vampieren een reden om bij de volturi te gaan. Je werd daar geliefd om wie je was, niet gehaat om je soort. Ik liep naar het lokaal toe en ging ergens zitten. Dit keer alleen, rechts vooraan bij het raam.

Mijn ogen werden getrokken naar het meisje van gister. Ze zag er fijn uit, maar op een één of andere manier anders. Niks weerhield me op dit moment om naast haar te gaan zitten, dus dat deed ik dan ook. "Hé." Glimlachend gooide ik mijn boeken neer op tafel en plofte neer op de stoel. Misschien wou ze niet dat ik naast haar ging zitten, maar vandaag deed ik gewoon waar ik zin in had. En ik wou weer met haar praten, na gister.

Verbaas keek ik op toen hij naast me ging zitten, de verbasing veranderde al snel in een glimlach. 'Good moorning.' Ik streek een lok uit mijn gezicht en keek naar hem. Ik keek niet beleefd weg zoals dat hoorde. Ik zei niks, niet wetend welke woorden juist zouden zijn. Ik wou vragen naar de andere weerwolven, of die dit - wat het dan ook was - wel goed zouden keuren. Maar ik deed het niet, hij was een invidueel, mocht doen wat hij wou.

Glimlachend richtte ik mijn blik weer op de leraar, alleen maar omdat ik even geen woorden wist te brengen. Ik kon haar vragen hoe het was, maar nee dat leek me niet goed. De Moonstone begon te kriebelen op me buik. Ah, jeuk. Mijn hand verdween even snel in mijn shirt om hem te verplaatsen. Het was nog steeds een raar idee dat ik hem moest bewaken, maar ik was er aan gewend geraakt. Zo wist ik ook dat mijn kind hem voor mij moest gaan dragen en ga zo maar door.

Ik bestudeerde hem nog steeds. Ik hoorde zijn hard kloppen, zijn bloed door zijn lichaam pompen. Ik probeerde er niet op te letten, mijn verlangen voor bloed was onder controle. 'Lekker geslapen?' vroeg ik vervolgens zacht, om de les niet te storen. Ik dacht even na over mijn nacht. Hoe lang ik had zitten denken, voor me uit te staren. Toch wist ik dat ik geen keus had, ik moest dit doen.

"Altijd." Glimlachend gooide ik mijn armen naar achter zodat ik kon uitstrekken. Slapen kon ik als één van de beste. Het verbaasde me best wel erg dan een vampier zich druk maakte over mijn slaap, maar goed. "Aan jou hoef ik niet te vragen hoe je hebt geslapen, niet?" Grijnzend om mijn eigen opmerking liet ik mijn ogen weer rusten op mijn schoolwerk. Báh, ik haatte school zo erg maar het was voor mezelf dat ik het deed.

Ik keek naar hem en trok mijn mondhoeken even omhoog. 'Niet geslapen, wel een prima nacht gehad' ik grijnsde even en keek vervolgens uit het raam. Ik luisterde niet naar het verhaal van de leraar, hij vertelde het niet bepaald intressant. Ik luisterde naar het verhaal van de lerares in het andere lokaal, naast die van ons. Ik staarde naar mijn schrift terwijl ik twijfelde of ik aantekeningen ging maken van het verhaal van de vrouw. Waarschijnlijk niet, dingen die in mijn leven gebeurde waren makkelijk te herinderen. Alsof ik een fotografisch geheugen had.

Logisch, dacht ik bij mezelf. Mijn gedachten bij de les houden ging met moeite, aangezien mijn ogen steeds afdwaalde naar haar prachtige gezicht. Ik richtte uiteindelijk mijn blik maar op het werk dat gemaakt moest worden en wat ik vanavond zou doen. Gister was ik niet bij de roedel geweest dus vandaag moest ik er zeker naar toe. Het klinkt misschien raar maar het was fijn om bij hen te zijn, ookal rende ze steeds weg.