Flint Anderson must die.

Fint kwam al snel op me aflopen, meteen kwam er een glimlach op mijn lippen. Sasja stond minstens twee meter van ons af, om ons in de gaten houden. Best grappig, het leek soms net alsof ze me moeder was die op me lette of ik goed omging met jongens. "Heb je er een probleem mee dat iedereen het heeft gezien?" Terwijl ik dit zei, hield ik me hoofd schuin. Ik wist het antwoord al, ja. Want tja, nu kon hij niet meerdere meiden te gelijk voor zich winnen omdat ze wisten dat hij mij had gezoend.

'Of ik er problemen mee heb?' herhaalde ik niet precies begrijpend. Even bleef ik stil, waarom zou ik daar problemen mee hebben' 'Als ik problemen er mee gehad hebben zou ik je niet gezoend hebben..' zo nu en dan snapte ik haar nieuwschierigheid niet. Ze gaf me lichtjes het gevoel alsof ik verkeerde dingen deed, die ik overigs niet deed. 'Ik vind het gewoon makkelijker als niet iedereen zich er mee gaat bemoeien' met dat gezegt te hebben liep ik naar het rek met basketballen en pakte ik er daar een uit. Ze moest het zelf maar uitzoeken hoor.

Oh, dat was misschien niet zo slim. Ik liep met snelle passen naar hem toe en tikte hem op ze schouder. "Je mag denken wat je wilt maar ik heb geen spijt van die zoen. En ja, nu weet iedereen het, so what?" Ik hoorde hoe Sasja kuchte, ik wist wat ze dacht, natuurlijk wist ik dat. Want ik dacht precies het zelfde. Mijn ogen bleven hem aankijken, strak maar toch met een vleugje speelsheid. Hij kwam niet makkelijk van me af, vooral niet omdat ik op één missie was.

Ik keek haar aan en rolde slechts met mijn ogen. Iets aan haar gedrag beviel me niet, ik wist niet hoe het kwam maar zo voelde het gewoon. Ze was leuk ja, maar iets aan haar vertrouwde ik niet. 'Dus iedereen weet het, Dus je hebt er geen spijt van. So what? Wat nu?' ik trok vragend mijn wenkbrauwen op terwijl ik de basketbal door het net gooide. Mijn ogen waren niet meer op haar gericht, op de basket.

Wanhopig keek ik in de richting van Sasja. Het enige wat zij uitbeeldde was zoenen, maar dat was toch geen goeie optie? Ik rende langs hem heen en pakte de basketbal af. Uitdagend keek ik hem aan, maar tegelijkertijd wist ik niet waar ik mee bezig was. Toen ik nog jonger was, basketbalde ik vaak, het was niet zo moeilijk. Ik begon te dribbelen. Sasja zat steeds te seinen van stop, dit loopt uit de hand, maar het maakte me niet uit. Basketballen was maar een spel, meer niet hoor.

Ik volgde haar bewegingen met mijn ogen, gefronst. Ik begon lichtjes op mijn onderlip te bijten, twijfelend hoe ik zou reageren. 'Ik ben nog steeds boos' perste ik er vervolgens uit. Ik glimlachte pas weer op het moment dat ik de bal van haar probeerde af te pakken. Waarom ik precies boos was wist ik niet, gewoon zo'n gevoel. Dat heel de klas inclusief leraar ons bekeek als een tv serie had ik niet door. Ik was te veel door haar opgenomen, mijn aandacht ging alleen naar haar.

"Je kijkt leuk als je boos bent." Lacherig rende ik langs hem heen. Ik moest dit doen, dit was gewoon een goeie zet. Als ik hem had gezoend had het alleen maar meer uit de hand gelopen. Mijn ogen bleven strak op zijn gezicht gericht. Sasja bleef maar roepen, alsof ik iets fout deed. Maar het maakte me niet uit, het was nu hij en ik en niemand anders.

Ik fronste opnieuw, niet wetend wat ik hier precies op moest zeggen. Ik ontspande toen de leraar ons riep voor de oefeningen. Even niet te hoeven nadenken over alles. Het was ingewikkeld, zo voelde het voor mij tenminste. Ik vond haar leuk, niet alleen omdat ze knap was. Nee ze had dat karakter, ze ging tegen me in, plaagde me. Weinig meisjes deden dat, geen een meisje deed dat. Ik ging met mijn hand door mijn haren en luisterde naar zijn uitleg. We mochten kiezen tussen 2 sporten, ik twijfelde.

Sasja ploftte meteen naast me neer en fluisterde in me oor dat ik moest op passen met wat ik deed. We moesten kiezen tussen voetballen en handbal en ik koos voor voetbal. Handbal was iets waar ik geen geduld voor had, dus ja. Mijn ogen zochten Fint. Het was misschien raar, maar na die zoen was het nog fijner om naar hem te kijken. Ik wist dat niet mocht, maar toch. Ik stond op en liep naar het goal toe. Mmm, ik hoopte dat Fint ook bij voetbal hoorde.

Ik zag vanuit mijn ooghoek hoe Jennifer voetbal koos. Ik twijfelde, iedere jongen ging voetbal doen. En als ik heel eerlijk was werd ik er misselijk van dat iedere jongen over haar heen kwijlde. Zowiezo hield ik niet van zulke type jongens, ze waren gewoon vreselijk iritant. Ik ging gefrustreerd met mijn hand door mijn haar en koos vervolgens voetbal. Meer omdat ik Jennifer niet het idee wou geven dat ik echt pissig op haar was. Al ging ik me niet door alle jongens heen slaan, als ze mij wou moest ze maar komen, als ze een van de andere wou dan moest ze die maar kieze. Ik plofte neer op de bank en werd ingedeeld in het witte team, geen lintje dus.

Ik werd ingedeeld in het groene team, samen met Chase die meteen op me afstapte. "vind je me niet leuk?" Ik keek hem met gefronsde wenkbrauwen aan. Voor ik kon antwoorden duwde hij zijn lippen ruw op de mijne. Het voelde zo ongemakkelijk en goor te gelijk. Ik duwde hem daarom ook meteen van me af. "Donder op!" Mijn stem sloeg over,puur va angst. Zijn handen bevonden zich plots op mijn borsten, kont en de rest van me lichaam. Gillend duwde ik hem steeds weg, damn waarom deed hij dit?! De tranen stonden in me ogen, waarom greep niemand in?

Ik staarde een beetje doods voor me uit, pas op het moment dat ik Jennifers gil hoorde keek ik op. Meteen sprong ik op en liep ik naar hen toe. Voor dat ik kon horen wat er gebeurd was zag ik de tranen in Jennifers ogen. Met een goede rechtse gaf ik Chase een aardige stoot in zijn gezicht. Het spreekwoord vrienden voor vriendinnen klopte dus niet, bleek hier letterlijk uit. Ik was niet in staat om Jennifer te omarmen, ik liep vervolgens slechts de gymzaal uit. Niet wetend wat er met me aan de hand was, niet wetend waarom ik zo gereageerd had, niet wetend waar deze woede vandaan kwam.

Wat er daarna gebeurde ging me te snel. Fint haalde uit op Chase en toen was het stil. Ik liet mezelf simpelweg vallen op de grond, verslagen was ik. Nu wist ik dat dit plan uit de hand liep én werkte; Fint sloeg zijn beste vriend, voor mij. Ik stond op en liep simpelweg, Sasja kwam achter me aan. In de kleedkamer begon ze te razen, als een trein. "ZAG JE DAT?! Hij slooeg chase, voor JOU. Dit moeten de andere weten!" Schaapachtig lachte ik met haar mee. Het was zo raar, dat hij dit deed, voor mij.

Eenmaal buiten liep ik door, de kou was er maar ik probeerde er niet op te letten. Mijn knokkels van mijn rechter hand voelde aardig onprettig aan. Nadat ik ongeveer 10 minuten was blijven lopen bleef ik staan. Terug gaan had ik geen zin in, daarom besloot ik naar huis te gaan. Er was vast wel iemand die zo aardig besloot te zijn om mijn spullen mee te nemen. Eenmaal thuis nam ik een douche, mijn vader was niet thuis. Ik wou dit niet voelen, wat het dan precies ook was. Iets met jennifer, die meid zat te sollen met mijn hoofd.

De volgende dag was aangebroken, een koude dag. Er was sneeuw gevallen en de wereld lag er prachtig bij. In mijn hoofd was het in tegendeel een chaos, maar daar gingen we het maar niet over hebben. Mijn outfit bestond uit mijn witte chanel trui, gebleekte jean met verschillende gaten erin en mijn uggs. Het was simpel, ik had geen zin om er bij te lopen als iemand die ieder moment kon aanvallen op een jongen. Ik liep naar mijn les toe, wiskunde. Eigenlijk wou ik vandaag thuis blijven maar helaas was mama het niet met me eens. Ik plofte neer in de hoek, voorin. Opletten was het enige waar ik nu zin in had.

Steven was zo aardig geweest om gistere mijn spullen te komen brengen, toen ik hem op school zag glimlachte ik dus ook breed. Mijn kleding was simpel, een zwarte jeans, wit shirt met v-hals en lange mouwen, een donkere gebreide sjaal en natuurlijk mijn rode muts. Dit keer had ik hem verder over mijn hoofd getrokken, mezelf beschermend tegen de buitenwereld. Wat voor roddels er ronddeden wist ik niet maar ik wist dat ze erg waren. Flint met Jenny terwijl Chase zijn beste vriend haar leuk vond. Ja dat was inderdaad een erge maar wat kon ik zeggen? Als Jenny Chase niet intressant vond en mij wel was het toch niet mijn schuld? Ik schudde de gedachte uit mijn hoofd en glimlachte naar Alice. Waarom was ik ookal weer beste vrienden met Chase en niet met Steven en Alice, ze waren een schattig koppel.

Na een vreselijke,lange, saai les, liep ik de kantine in. Er was haast niemand, wat logisch was want ik had zoals gewoonlijk weer een tussenuur. Uit mijn broekzak haalde ik mijn telefoon, geen bericht. Ik hoopte stiekem op een bericht van Fint maar ik wist dat ik er niet op moest rekenen. Vannacht had ik haast geen oog dicht gedaan. Heel de tijd had ik over hem na gedacht, waarom hij Chase zou hebben geslagen. Ik voelde hoe verschillende ogen op me gericht waren, ze keken maar.. Kon mij het wat schelen.

In mijn tussenuren bleef ik buiten, met Alice en Steven ofcourse. Voor het eerst in tijden had ik mijn mobiel niet meegenomen naar school, het zelfde gold voor mijn sigaretten. Ik was niet zo een verslaafde als ik soms overkwam. Ik keek even op toen Alice en Steven het over iets hadden. Ik had het gevoel alsof ik afgewezen was, al was dat volgensmij niet gebeurd. 'Ik benijd jullie' ik glimlachte zwak naar hun 2 en zakte iets onderuit op het bankje, we zaten aan een tafel met 2 bankjes er omheen. Ze vroegen me niet waarom, waarschijnlijk omdat het wel duidelijk was. Ze hadden een goede relatie, hielden van elkaar. Ik beet op mijn lip en verborg mijn mond in mijn sjaal.

Mijn moeder smste me uiteindelijk dat ik naar huis mocht komen en dat liet ik me niet nog eens zeggen. Met een beker koffie, een warme sjaal én mijn leren jack, liep ik het schoolplein op. Daar trof ik Alice,Steven en... Fint aan. "Hé Jenny!" Hoorde ik Alice al gauw roepen. Ik kon haar moeilijk negeren, dus liep ik maar naar haar toe. "Hey Alice." Ik wist niet of ik ook Fint moest groeten, of hij me nog wel wou spreken nadat hij Chase had geslagen.

Ik fronste lichtjes bij de actie van Alice en draaide me half naar Jennifer toe. 'Oh dus je groet me ook niet meer' mompelde ik lichtjes terwijl ik opstond en vertrok. Mijn handen geleden in mijn broekzakken terwijl ik het schoolplein afliep. Ik snapte het niet. Waarom ze zo deed, waarom ze geen contact probeerde te zoeken. Ik had haar geholpen toch? Chase zat aan haar terwijl ze dat niet wou? En nu ging ze zich oppeens gedragen alsof ik iets verkeerds gedaan had. Ik snapte het niet, voor eens snapte ik het gedrag van een meisje écht niet.

Verbaasd keek ik hem na. Voor ik er erg in had liep ik achter hem aan. "Fint wacht nou." Mijn vrije hand belandde op zijn schouder. "Nog bedankt.. voor gister. Ik wist niet hoe ik je moest bedanken, dus ja.." Mijn wangen kleurde rood. Het was maar goed dat de tietcam vandaag niet aanwezig was, want Sasja zou me vermoorden. Eigenlijk wou ik hem meer zeggen, dat ik niet snapte waarom hij het voor op had genomen en wat dan ook, maar dat zou deze situatie alleen maar ongemakkelijker maken.

Ik stopte met lopen en draaide me met tegenzin om. Haar woorden brachte een frons op mijn voorhoofd. Ik realiseerde me nu hoe ongemakkelijk het was geworden. 'Ik snap het niet, ik snap jou niet' ik sprak niet hard noch zacht, slechts alleen tegen haar en niet tegen mensen die mee wouden luisteren. Ze was prachtig hoe ze daar stond, door sneeuw omringt. Ik had er geen spijt van dat ik Chase geslagen had. Ze was het waard, dacht ik.

Zijn woorden snapte ik niet, waarom snapte hij mij niet?! Het bracht me nog meer in verwarring. In plaats van hem aan te kijken keek ik naar mijn voeten. Waarom zou hij mij niet snappen? Ik was duidelijk tegen hem geweest, ik sprak hem tegen zoals niemand dat deed. Wat was er dan niet duidelijk in mij? Een diepe zucht ontsnapte uit mijn mond. Dit was zwaar lastig.

Ik fronste nog dieper doordat ze niet praatte. Eigenlijk wou ik dit achter me laten, haar slechts bij me houden. Opnieuw zocht ik geen relatie, ik voelde me slechts prettig bij haar. Voorzichtig sloeg ik mijn armen om haar heen, gewoon om haar dicht bij me te hebben. Elke beweging die ik maaktte was voorzichtig, ik wou niet en dan ook echt niet dat ze me aanzag voor de zelfde actie die Chase gistere uitvoerde. Bij het denken aan Chase werd ik al pissig. Sinds wanneer deed hij aan het aanranden van meisjes?

Het voelde raar toen hij me omhelsde. Mijn hoofd legde ik neer op zijn schouder. Als ik er zo over dacht, verdiende hij het niet om iemand te hebben die hem bedriegt, die hem alleen maar wilt terug pakken. Misschien kon ik er maar beter mee stoppen, ookal waren er verschillende gevoelens van mij voor hem. Ik sloeg mijn arm om zijn middel heen zodat ik hem nog dichter tegen me aan had. Hij had iets, iets bijzonders.