Flint Anderson must die.

Haar warme adem voelde ik licht tegen mijn nek aan komen. Het voelde fijn, haar zo bij me te hebben. Ik drukte mijn lippen even voorzichtig op die van haar en glimlachte vervolgens. Ik voelde me rustig, vredig, goed. Ik glimlachte bij het idee van dit. Drama, het was regelrechte drama geweest. Normaal gesproken was ik niet het type dat zich in de drama mengde, ik liet de meisjes huilen en ruzie maken en bleef er zelf buiten. Ik keek op bij het horen van de bel, het was pauze. We stonden slechts een meter of 10 buiten het hek, een plek waar niet veel mensen ons zagen. Dat ging natuurlijk veranderen met de stroom mensen die van het schoolplein afgingen.

De bel verstoorde wat mij betreft de rust. Ook kwam de gedachten terug dat ik me moeder had beloofd om naar huis te gaan. "Ik zou naar huis gaan.." Eigenlijk wou ik hem nu niet alleen laten, maar ik moest wel. Ik kon moeilijk smsen naar me moeder dat het zieke in me plotseling was verdwenen, wat wel zo was. Mijn lippen drukte ik zachtjes op zijn kaaklijn. Misschien kon hij langs komen, of wat dan ook. Maar dan ging het te snel. En ik moest Sasja vertellen over het feit dat... er ook gevoelens van mij naar hem waren. Dat was nog het moeilijkste van alles.

Ik knikte, al had ik geen zin om haar los te laten. Op het moment dat ze haar lippen op mijn kaaklijn drukte glimlachte ik. Met tegenzin liet ik haar los, twijfelend of dit wel het juiste was. Om eerlijk te zijn was ik bezorgt, geen spier in mijn hele lichaam vertrouwde Chase meer. Ik nam haar hoofd nog even tussen mijn handen en raakte met mijn neus even glimlachend die van haar aan. 'Bel of sms me als er iets is okay!?' ik had mijn mobiel op dit moment niet bij me maar die ging ik zo wel even thuis halen.

Zachtjes drukte ik op mijn lippen op de zijne. Kort maar krachtig. "Zal ik doen." Ik liep weg en keek nog even achterom. Hij was zo lief, ik zou nu het liefst naar hem toe rennen en hem knuffelen. Maar eerst moest ik dit afronden, ik moest Sasja vertellen dat ik werkelijkwaar wel iets voelde voor Fint.

Gefronst bleef ik achter. Ik wou haar helemaal niet laten gaan, ik wou haar helemaal niet loslaten. Ik keek haar grijnzend na en begon vervolgens in de tegenoverige richting te lopen. Nadat ik thuis mijn mobiel had opgehaalt liep ik het schoolplein weer op. Ik plofte bij Steven en Alice neer en ontweek hun blikken. 'Ik haat je' mompelde ik grijnzend naar Alice. Blij begon ze te lachen, wat was dat toch met meisjes?

Net nu ik dacht dat mijn leven niet meer stuk kon, kwam het erop aan. Sasja en de rest van de meiden stonden op het podium, te ratelen tegen alles en iedereen over het feit dat Ik, Jenny, Flint had bedrogen. Eigenlijk snapte ik niet waarom ik hier nog stond. De jongens keken me aan alsof ik gestoord was en de meiden... aanboden me. Ik besloot toch maar weg te gaan, naar huis of waar dan ook naar toe. Ik kon het wel vergeten bij Fint, net nu ik verliefd op hem was. Natuurlijk kon ik hem tegen spreken, maar dat hielp niet. Nee, hij geloofde me niet als ik zei dat ik écht verliefd op hem was.

Verstijft bleef ik staan bij de worden van Sasja en de andere meiden. Het viel allemaal zo perfect in elkaar, hoe Jenny zich gedragen had. Ik fronste even diep en wende mijn blik af van hun. Ik stopte mijn handen in mijn broekzakken en voelde hoe iedereen mij aanstaarde. Zonder naar Jenny te zoeken of iemand anders aan te kijken kwam ik het podium op. Zonder er om te vragen pakte ik de microfoon van Sasja af. Nog steeds keek ik niet op, twijfelend over welke woorden ik zou moeten zeggen. Ik ging met mijn hand door mijn haren en deed vervolgens mijn muts ooed, het was muiststil. 'Tevreden?' vroeg ik oprecht naar de meiden terwijl ik naar ze opkeek. 'Is wraak zo goed als je dacht dat het is?' ik hoefde geen antwoord te hebben. 'Want volgensmij zijn jullie gewoon ontzettend jaloers. Jaloers op het feit dat ik jullie niet leuk genoeg vond om er langer mee bezig te zijn maar ook het feit dat ik Jennifer wél leuk genoeg vond om er langer mee bezig te zijn.' Even stopte ik met praten, het was nog steeds stil. 'En door wat jullie nu gedaan hebben, maakt jullie niet beter dan ik ben weetje. ' ik gaf de microfoon terug aan sasja en verliet de aula. Weg van hier, frisse lucht. Ik mocht er dan net zo ongekwetst en beheerst uitzien, zo voelde ik me totaal niet.

Van de kapstok pakte ik mijn jas en zo verliet ik het school gebouw. Er waren duizende mensen die vragen stelde, maar ik negeerde ze. Hopelijk wou me moeder weer verhuizen want nu leek het me de enige optie. Fint was boos op me, wat logisch was. Ik was er zelf mee begonnen maar de risico of ik verliefd op hem werd, was heel klein omdat ik een hekel aan types zoals hem had. Maar het was gebeurd, ik was verliefd worden. De hoofdpijn sloeg ook nog eens toe, maar er viel niks aan te doen. Ik was er zelf aan begonnen, zelf was ik begonnen aan een probleem.

Volgensmij ontplofte de school zo ongeveer van nieuwschierige mensen. Niet dat ik daar last van had, nee om een of andere reden konden ze het bedenken dat ik nu liever alleen was. Buiten tegen hek aan stond ik een sigaretje te roken. Ik snapte het niet, waarom iemand aan zo iets mee zou werken. Oké, dat de meisjes waar ik ooit mee gezoent had dat gedaan had was wel een beetje te bedenken, maar wat zat er voor Jenny in? Blijkbaar vond ze populair zijn te belangrijk ofzo, ik snapte het niet echt. Zelfs ik, zelfs ik zou zo iets niet aan iemand aandoen.

Mijn hoofd stopte ik zo ver als nodig was in mijn sjaal. Buiten aangekomen sloeg de kou behoorlijk toe. Het was hier wel rustiger, viel me op. Ik liep zo snel als ik kon over het schoolplein maar bij het hek sloeg de paniek toe. Daar stond hij dan; Flint. Mijn hoofd draaide ik van hem weg zodat de oogcontact vermeden werd. Het was zo moeilijk om hem nu te negeren aangezien we eerst bijna elke dag samen waren. Maar het was beter zo, veel beter.

Vanuit mijn ooghoeken keek ik naar Jennifer die het schoolplein opkwam. Dit had ik niet verdiend. Ik gooide mijn sigaret neer en bleef staan. Ik had geen jas aan, slechts een shirt met lange mouwen en een muts. De kou voelde ik niet, al was hij overduidelijk aanwezig. Mijn ogen waren gefocused op Jennifer. Nu pas vroeg ik me af of ze al deze tijd maar deed alsof. Dat zou wel het logischt zijn. Dus ik was een meisje gaan leuk vinden die eigenlijk helemaal niet bestond? Ik balde een hand tot een vuist en wende mijn blik af.

Eigenlijk wou ik hem vertellen, vertellen over dat ik echter wel iets voor hem voelde. Maar ik wist dat me niet geloofde, hij zou vast denken dat alles nep was geweest. Ik liep langs hem heen, richting de fietsen. Zonder hem was het leven als de nieuwe Jenny niks waard, misschien moest ik me gewoon weer gaan kleden zoals ik was. Met een diepe zucht pakte ik mijn fiets. Het kwam toch nooit meer goed.

Fronsend keek ik haar na. Ze gaf dus écht niks om mij. Haar oprdacht was voltooid dus ging ze mij maar negeren. Fijn was dat. Lichtjes misselijk gooide ik mijn sigaret was. Gelukkig dat ik slechts dit jaar hoefde af te maken en dat ik dan weg was. Ik had geen zin om vaker haar gezicht te zien, of die van chase of de andere meiden. Ik was geen type voor een vaste relatie, dat was niet mijn schuld of probleem. Dat de meiden dat niet konden hendelen was hun probleem. Saggereinig liep ik het schoolplein op, naar Alice en Steven.

Ik fietste de stoep over en stak over. Maar doordat ik zo diep in mijn gedachten zat, vergat ik dat er natuurlijk nog verkeer langs me heen reedt. Voor ik nog kon uitwijken, werd ik geschept door een auto. Wat er daarna gebeurde ging me te snel. Ik viel op de grond en toen was ik buiten bewustzijn. Het enige wat ik nog in me hoofd hoorde was Fint,Fint, Fint..

Op het moment dat ik ging zitten hoorde ik vanalles gebeuren bij het verkeer. Ik stond op en draaide me veel te traag op. De naam van Jenny hoorde ik in een gefluister rondgaan. Meteen liep ik er heen, lichtjes duizelig. Waarom haar? Waarom nu? Ik werd bleek toen ik haar daar zo zag liggen. Een klein plasje met bloed lag naast haar hoofd neer. In contrast met haar witte huid leek het nog roder. Steven achter me belde 112. Ik kon slechts verstijfd blijven staan, starend naar haar. Op het moment dat ik de sirene van de ambulance hoorde knielde ik naast haar neer. Ik zou meegaan naar het ziekenhuis, dat was zeker.

Langzaam opende ik mijn ogen. Het enige wat ik voelde was pijn in mijn hoofd, hele erge pijn. Wat was er met me gebeurd? Een zachte pijnkreet ontsnapte uit mijn keel. Er kwamen vage herinneringen naar boven. Ik fietste weg... en toen.. Wat er voor gebeurde kwam niet naar boven. Het leek net alsof er een zwart gat in me hoofd zat, die de helft van mijn herinneringen verdwenen was.

Met mijn benen opgetrokken zat ik op een stoel in haar kamer. Ik zag hoe ze haar ogen opende maar zei niks. Ik wist zelf niet waarom ik hier was, ik wist zelf niet waarom ik mee was gegaan in de ambulance. Ik kon het niet over mijn hard strijken om haar alleen te laten. Dat kon ik gewoon niet maken, dat voelde niet juist. Ik knabelde op mijn onderlip en ademde zacht. Ik had al verschillende smsjes gehad van vrienden van me, chase natuurlijk niet.

Een adem verstoorde mijn gepieker. Mijn ogen gleden over de kamer en bleven hangen bij een jongen. Wie was dat? Waarom was hij hier? En waar was mama? Ik probeerde overeind te komen, maar dat lukte niet. De angst sloeg meteen toe, waarom was ik zo slap? Wat was er in godsnaam gebeurd?!

Ik zag de paniek in haar ogen en riep meteen de dokter. Vanalles werd er gedaan en ik verliet de kamer. Ik kon het niet aan. Alice en steven stonden op de gang te wachten tot mijn verbazing. Ze omarmde me beide en gingen vervolgens zitten. 'Volgensmij herkende ze me niet' fluisterde ik zacht terwijl ik ook ging zitten. Het was allemaal zo freaking raar.

De jongen verliet de kamer en al snel kwam de dokter binnen. "Jennifer, hoe gaat het ermee?" Ik antwoordde niet, waarom zou ik überhaupt, hij wist toch wel dat het klote was. "Ik wil je graag wat vragen stellen." Hij stelde vragen zoals of ik me naam nog wist, of ik me nog kon herinneren hoe oud ik was en of ik nog wat wist van de afgelopen weken. Helaas kon ik me dat niet herinneren. "Jennifer, ik ben bang dat je een stuk van je leven bent vergeten. Het kan zijn dat het nog terug komt, maar dat is een kleine kans." Oh ehh oké. Ik zei niks en keek naar het raam. Dit was kut, klote, en kutklote.

De dokter verliet de kamer maar ik wou het niet horen. Haar ouders waren onderweg en naast mij waren alleen Alice en Steven er. Ik liep weg, naar buiten, frisse lucht. Haar ouders kwamen bezorgt naar me toe. Ik had geen andere keus dan uitleggen wat ik wist en mee naar binnen lopen. Steven en Alice staarde elkaar veel te sirieus aan. De bezorgtheid knaagde aan me.

Mijn moeder kwam binnen met haar een man die ik niet herkende. Ook de jongen van net kwam aanlopen. Het viel me nu pas op dat hij ongelooflijk knap was. "Jenny.." Zei mijn moeder. Ik glimlachte slechts, praten deed nog behoorlijk veel pijn aan mijn hoofd.

In de deuropening bleef ik staan, slechts kijkend naar haar. Even kruisde haar blik die van mij, daarom wende ik mijn blik af. 'Er is een grote kans dat ze zich de afgelope weken niet herinderd' Alice zei het zacht. 'Dat komt mooi uit' beet ik haar toe, het was niet mijn bedoeling om gemeen te zijn tegen Alice. 'Het spijt me' verontschuldigde ik me meteen toen ik de kamer verliet. Ze knuffelde me lang, steven stond verderop. Niet jaloers, hij wist dat ik Alice als een gewone vriendin zag.